• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Życie na emeryturze. Czy seniorzy są skazani na samotność?

Piotr Kallalas
9 kwietnia 2023 (artykuł sprzed 1 roku) 
Opinie (144)

- Seniorzy do końca swoich dni powinni przebywać w swojej grupie rówieśniczej. Często słyszymy w ośrodku, że "będziemy przychodzić tu do śmierci" albo "chcemy tu umrzeć". Nam dziwnie się tego słucha, ale widać, że stworzyliśmy silne poczucie bezpieczeństwa w tym miejscu - mówi Jolanta Lipińska, kierownik Dziennego Domu Pomocy "Wajdeloty", który na co dzień pomaga osobom starszym, niepełnosprawnym i chorym oraz ich rodzinom. Rozmawialiśmy o tym, czym dla seniorów jest samotność i co jest największym wyzwaniem w podeszłym wieku.



Życie na emeryturze



Czy boisz się życia na emeryturze

Czy życie senioralne zawsze oznacza samotność?

Jolanta Lipińska: Mamy bardzo zróżnicowaną grupę seniorów z Gdańska i są to osoby od wielu lat zamieszkujące swoje środowisko lokalne, sąsiedzkie, gdzie bardzo często się wychowywały, prowadziły życie zawodowe, które zakończyły, przechodząc na emeryturę. W pewnym momencie dochodzi do zdarzeń, które generują samotność i wyizolowanie społeczne. Osamotnienie przychodzi najczęściej nagle, bo np. jeden z współmałżonków odchodzi. Wydaje mi się, że szczególnie mężczyźni prezentują pod tym względem mniejszą samodzielność w codziennym funkcjonowaniu. Taką sytuację wymógł zresztą model rodziny, w którym to kobieta przejmowała większość obowiązków domowych.

- Starość ma swój naturalny przebieg, to naturalny okres, kiedy obniża się nasza sprawność fizyczna i intelektualna. Po przejściu na emeryturę wszystko zaczyna się kończyć i trzeba to sobie przetrawić i przemyśleć.
W ośrodku znajdują schronienie?

Seniorów otaczamy troską i dajemy możliwość spędzania czasu w grupie rówieśniczej. Biorą udział w szeregu zajęć: muzycznych, gimnastyce ogólnej, relaksacji, masażach indywidualnych. Mają możliwość korzystania z usług opiekuńczych, zaspokajają podstawowe potrzeby żywieniowe, a także otrzymują pomoc np. w poruszaniu się po różnych instytucjach i załatwianiu spraw. Ten świat jest dla nich często niezrozumiały i błądzą np. w kwestii lekarzy.

Nasza placówka funkcjonuje od ponad 32 lat, a oprócz opieki nad seniorami oferujemy również pomoc dorosłym z niepełnosprawnością intelektualną. Jesteśmy dzienną placówką opiekuńczą, trochę taką formą pośrednią między domem rodzinnym a placówką opieki całodobowej. W godzinach popołudniowych dodatkowo działają dwa kluby seniora, a w każdy dzień od godz. 15 do godz. 19 dyżuruje nieodpłatna pomoc prawna.


Wszyscy są dla siebie jak rodzina?

Powiem więcej, ten dom słynie z tego, że chodzą tu całe rodziny. Chodzi mama z synem, trzy siostry, szwagier ze szwagierką. Mamy panią, która zamieszkuje w sąsiedztwie, tutaj obok chodziła do żłobka, przedszkola, a teraz tutaj.

Jakie są trudności w podeszłym wieku?



Co jest największym wyzwaniem w podeszłym wieku?

Starość ma swój naturalny przebieg, to naturalny okres, kiedy obniża się nasza sprawność fizyczna i intelektualna. Po przejściu na emeryturę wszystko zaczyna się kończyć i trzeba to sobie przetrawić i przemyśleć. U seniorów zwykle obserwujemy zaburzenia lękowe, mają opory przed różnymi sytuacjami. Nastawiają się, że czegoś nie zrobią, albo wmawiają sobie, że nie są w stanie tego zrobić.

Rodzi się irytacja

Praca z seniorami polega na identyfikacji ich problemów, analizie, co doskwiera i wsparciu. Osoba starsza traci siły witalne i z niektórymi rzeczami przestaje sobie radzić. To, co dla nas wydaje się banalne, dla seniora staje się górą nie do przejścia. Zapomniana wizyta u lekarza staje się gigantycznym wydarzeniem, które wprowadza w irytację i stan zagubienia. Przykładowo osoby w wieku 75 plus mają trudność z nauką obsługi komputera, co też proponujemy, ale pojawiają się luki w pamięci, zdenerwowanie. Człowiek się gubi i nie wie, jak sobie poradzić, mają poczucie, że zawiedli, bo nie przyswoili wiedzy. Dodatkowo seniorzy często denerwują się, jednak nie chcą pomocy, a my staramy się tłumaczyć, że przecież nic się nie stało. Mamy cały zapas melisy w szafce.



Seniorzy w towarzystwie seniorów



Udaje się złapać pewien balans?

Grupa rówieśnicza jest lekarstwem na starość. Nasze kluby i dzienny dom pomocy są miejscem spotkań dla mieszkańców. Nie chcemy ich wyciągać na siłę, my tylko zarzucamy wędkę - pokazujemy, jakie są możliwości, że mamy takie atrakcje i że może akurat coś się spodoba, coś zainteresuje. Jedne aktywności są bardziej spokojne, inne polegają na większym zaangażowaniu i aktywizacji. Seniorzy na początku wzbraniają się - mówią, że to nie dla nich, bo nie potrzebują pomocy, ale to nie o to chodzi tak naprawdę. Chodzi o możliwość skorzystania z zajęć, o kontakt z drugim człowiekiem. Zachowujemy żywotność człowieka.

Proszę zwrócić uwagę, że są to często osoby mające słabe warunki mieszkaniowe, alternatywą jest dom opieki całodobowej, ale tu koszty są ogromne, a miejsc brak. Po ludzku, jestem zdania, że seniorzy do końca swoich dni powinni przebywać w swojej grupie rówieśniczej. Często słyszymy, że "będziemy przychodzić do śmierci" albo "chcemy tu umrzeć". Nam dziwnie się tego słucha, ale widać, że stworzyliśmy silne poczucie bezpieczeństwa w tym miejscu.

Trudno się dostać do placówki?

Jesteśmy przygotowani na 55 miejsc, ale bywa, że ze względu na duży skok przyjęć dobijamy do 60. Natomiast działamy w sposób przemyślany i nie ma pustych przebiegów. Chcemy zawsze wykorzystać 100 proc. możliwości. Kolejka jest średnio rozpisana na dwa-trzy miesiące.

Jak ośrodek zmienił się podczas pandemii?

Nasza sytuacja była dramatyczna, brama zamknięta, a seniorzy koczowali przed budynkiem, a jak już weszli, to nosy przyklejone do szyby. Nie mogliśmy na to pozwolić, więc wypracowaliśmy plan działania, który polegał na dowożeniu posiłków, zrobiliśmy także specjalne miejsce na stołówce, dostosowane do reguł sanitarnych. Zorganizowaliśmy dyżury opiekuńcze, wpuszczaliśmy jednym wejściem, a wypuszczaliśmy drugim po indywidualnym umówieniu się. Była masa pracy i pomimo zamknięcia pracowaliśmy od świtu do zmierzchu.

Seniorzy podczas pandemii



Jak seniorzy przeżyli pandemię?

Pandemia mocno wyizolowała seniorów. Wiele osób ubolewało nad tym i podkreślali, jak im ciężko, że zrobią wszystko, aby tu wrócić, ale to przecież nie zależało od nas, a od sytuacji w kraju. Na pewno było dużo pracy i starań, aby seniorzy wrócili do sprawności, a oni sami mieli szereg rozterek - pytali, czy umrą, czy nas ta pandemia zmiecie? Szczęśliwie nie mieliśmy żadnej straty covidowej, zdaliśmy egzamin z odpowiedzialności - mówię tu zarówno o kadrze, jak i o seniorach.

Niedługo potem przyszedł kolejny kryzys

Szczerze mówiąc, wojna na Ukrainie dała nawet więcej niepokojów, bo pojawiły się wspomnienia. Seniorzy zastanawiali się, czy wybuchnie III wojna światowa. Płakali i tu również musieliśmy wypracować nowe schematy postępowania. Mentalnie jednak było to cięższe w porównaniu z pandemią.

Czy dla zespołu są to również trudne sytuacje pod względem emocjonalnym?

Jesteśmy osobami, które się bardzo dobrze znają, lubią ze sobą pracować zespołowo, jesteśmy specjalistami przygotowanymi merytorycznie, ciągle się szkolimy, podwyższając swoje kwalifikacje. To, co powoduje, że dajemy radę, to jednak fakt, że natura wyposażyła nas w konkretne cechy osobowościowe - lubimy pracować z drugim człowiekiem, lubimy to robić i mamy z tego satysfakcję.

Czy zdarzają się jednak również ciężkie chwile?

Są. Na przykład kiedy czasami widzimy lekceważenie naszej pracy czy nasz wysiłek nie jest doceniany. To jednak nie wynika z działania seniora, ale z faktu, że sama starość zwykle bardzo mocno koncentruje się na sobie. Wdzięczność jest zwykle wyrażana w gestach. Inna sprawa to przemęczenie, a jeszcze inna to sytuacja emocjonalna po odejściu, które trzeba potem odchorować, ale nigdy się o nich nie zapomina.

Dzienny Dom Pomocy przy ul. Wajdeloty 28a, świadczy wsparcie i pomoc osobom starszym, niepełnosprawnym i chorym oraz ich rodzinom. DDP jest największą i najdłużej funkcjonującą w obszarze pomocy społecznej placówką tego typu w Gdańsku. Dzienny Dom Pomocy prowadzony jest przez Gdańską Fundację "I Ty Możesz Wszystko".

- To wspaniałe miejsce, gdzie znajdziesz domową atmosferę, życzliwych ludzi i wiele propozycji na aktywne spędzenie wolnego czasu. Wspieramy w aktywności i służymy pomocą w odnajdowaniu w sobie chęci do twórczego działania, które pozwala zachować kondycję życiową i sprawność. Pobyt u nas sprzyja pozytywnemu nastrojowi, jak również pomaga seniorom spędzać czas wśród ludzi i zachować pogodę ducha. W ramach oferty programowej placówki proponujemy naszym uczestnikom zajęcia w grupach terapeutycznych. Każdy znajdzie coś dla siebie, wyszuka i rozwinie ukryte zdolności, zrelaksuje się, popracuje podczas zajęć. Organizujemy wyjścia kulturalne, wyjazdy terapeutyczne i wycieczki, uroczystości okolicznościowe z poczęstunkiem. Realizujemy projekty międzypokoleniowe na rzecz środowiska lokalnego seniorów. W ramach pobytu proponujemy ciepły posiłek (obiad) - informuje fundacja.

Miejsca

Opinie (144) ponad 20 zablokowanych

  • W Sopocie jest fajnie, dużo zajęć dla emerytów

    • 2 2

  • Najgorsze co może spotkać emeryta

    to "rządy " POKO. Obecny rząd stara się o godność ludzi, którzy całe życie pracowali, byli okradani przez kolejne rządy komunistów, potem POstkomunistów. Chociażby słynne rewaloryzacje emerytur o 4 zł, czy zatrudnianie na dziko bez zusu za 3,50 /godz. Znam przypadki zatrudniania za sam zus bez grosza do ręki, PO roku takiego niewolnictwa można było otrzymać zasiłek dla bezrobotnych . Istniały całe obszary strukturalnego bezrobocia, które sprzyjały takim praktykom. Ci ludzie dzisiaj nie mają okresu składkowego , czyli prawa do emerytury. Złodziejska "prywatyzacja" metodą na bankructwo POwodowala masowe zamykanie zakładów , likwidowanie konkurencji przez podmioty zagraniczne, wykupywanie marek, tylko po to aby przejąć rynki zbytu. Ustanowienie niezmiennego kursu złotówki do dolara przez okres roku zrobiła z Polski istne żerowisko i żródło niewolniczej siły roboczej. NIGDY więcej tych ludzi przy władzy w Polsce. Co nam szykują widać aż nadto po zachowaniu w parlamencie Polskim, i europejskim.

    • 16 32

  • Po emeryturze, to już chyba życia nie ma ? (2)

    Czy autor zna jakąś inną opcję? Chyba ze czegoś jeszcze nie wiemy? Może PO planuje zlikwidowanie emerytur?

    • 9 16

    • Będą krew wySysali pod kościołami lub zaganiali do pracy w kibucach ?

      • 3 3

    • Tak jak napisałeś

      Po emeryturze życia już nie ma ale może jest coś po ?

      • 0 0

  • Za czasów nierządow (3)

    komunistów i POstkomunistów najlepiej się mieli ci którzy zasługiwali się gnębieniem zwykłych obywateli. ub, sb, wsi, zomo, mo i PZPR. Emerytury dla aparatczyków były nieporównywalne z uczciwie pracującymi obywatelami. I dobrze, że państwo demokratyczne im te przywileje ukróciło. Szkoda że tak mało. Powinni dostać minimalną, albo wcale. I tak są wrogami obecnej Polski , więc po emerytury niech się zgłoszą do putina.

    • 8 23

    • pyta (2)

      a co z prokuratorami, sędziami, wojskowymi. Przecież Kiszczak i Jaruzelski do ostatniego dnia życia dostawali ponad 10tys. emerytury... to gdzie ta twoja populistyczna sprawiedliwość

      • 0 3

      • a powyższe przeczytał? (1)

        Właśnie ci mianowani mieli nie dopuścić do ich skazania. I jeszcze wielu siedzi w sądach. Torpeduje wszelkie reformy i sypie piach w tryby. Oni i ich POtomkowie którzy wyssali bolszewię z mlekiem matki. Do niedawna zawod prawnika był dziedziczny .

        • 3 0

        • Mam wrażenie , że gość odniósł się do innego postu a napisał pod twoim.

          • 1 0

  • Życie nie zaczyna się na emeryturze. Trzeba cały czas żyć (3)

    Niestery, najpierw jest się służącymi rodziny (opieka nad wnukami, mieszkaniem/domem), bo dzieci są takie zmęczone a wynajęcie opiekuna lub sprzątaczki kosztuje, tymczasem tu nie tylko nie kosztuje, ale jeszcze dodatkowo wspomoże finansowo. O tym szybko zapomina się, gdy seniorzy zaczynają potrzebować wsparcia. Pamięć wraca, gdy pojawia się spadek do wzięcia. Szkoda, że obecni seniorzy (w znaczącej części) zaniedbali własne życie osobiste i rozwój. Chodzenie do kościoła jest marnym wsparciem, to pijawka wyciągająca pieniądze z kieszeni i roszcząca pretensje do posiadanych przez parafian nieruchomości, które potrzebne są jezuskowi.

    • 23 8

    • Ciesz się, że są tacy, którzy pomodlą się również za Ciebie, mądralo (2)

      • 4 6

      • Oh, jak uroczo.

        • 2 0

      • myślę, że większości ateistów to zwisa, czy się za nich modlisz, a nawet raczej woleli by byś zaprzestał

        • 2 0

  • Ja jestem (2)

    w wieku starczym, ale uwielbiam samotność. Uwielbiam towarzystwo drzew. Najgorsze, że po parku szaleją jacyś idioci na rowerach i hulajnogach.

    • 26 7

    • Chyba jesteś typowym, zgryźliwym starcem?

      • 5 10

    • To jest

      Właśnie młodość czerp z ich wolności co się da

      • 1 1

  • Młodzi są bardziej samotni (1)

    Starsi ludzie to jeszcze mają w nawyku rozmowę z drugim człowiekiem młodym niestety często zostaje tylko bezduszny komputer wystarczy spojrzeć na ilość samobójstw wśród młodych z niczego to się nie bierze a często właśnie z samotności

    • 25 1

    • samotni z własnej woli

      • 3 2

  • Czyli jesli po emeryturze

    To istnieje zycie pozagrobowe

    • 3 3

  • dlaczego po emeryturze? cofnęli emeryturę?

    • 11 1

  • Kiedyś córka sasiadki (2)

    Młoda zdrowa zmotoryzowana zapytała czy nie mogłabym tylko czasami iść do sklepu i przynieść jej starym rodzicom zakupów a ja się zapytałam jeśli to jest tylko to dlaczego ona córka tego nie chce zrobić tylko szuka wyreczycieli w obowiązkach jakie ciążą na dzieciach w stosunku do starszych rodziców?wygodnictwo i cwaniactwo trzeba tępić w zarodku

    • 23 6

    • (1)

      Bo moze daleko od nich mieszka? Bo może po pracy, w której jeździ kilkaset kilometrów dziennie nie ma już siły jeździć do rodziców i robić im zakupów, a potem po nocy do domu i następnego dnia to samo? Kiedyś było inaczej, dzieci mieszkały często z rodzicami, więc wszyscy się wspierali. Teraz na coś takiego (3 pokoje, rodzice+dzieci+dziadkowie) mówi się patologia niestety, a nie zauważa, że była o wiele większa pomoc zarówno przy małych dzieciach jak i starszych dziadkach. A teraz jak mieszkasz w Gdansku, rodzice w Kartuzach, to nie tak łatwo pogodzić pracę, często małe dzieci i własne obowiazki z zapewnieniem im codziennej opieki.

      • 5 3

      • To co ty tu robisz w tym Gdańsku ??? Wracaj do Kartuz gdzie się urodziłeś i gdzie twoi rodzice mieszkają !

        Na dzieciach w pierwszej kolejności spoczywa obowiązek opieki nad starymi zniedołężniałymi rodzicami a jeśli samemu nie mogę to wynajmuję profesjonalną opiekę za swoje pieniążki ! Pamiętaj że i ty będziesz kiedyś stary i wtedy gdy twoje dzieci się odwrócą od ciebie i nie będziesz im do niczego potrzebny wtedy przyjdzie refleksja i poczucie swojej winy bo jak ja sam się opiekowałem swoimi rodzicami ? zasłaniając się brakiem czasu czy odległością i wtedy zrozumiesz i będzie ci bardzo przykro że zostało ci być na łasce tylko obcych ludzi bo ci najbliżsi mają cię gdzieś ! Oni przyjdą gdy będzie do podziału majątek po tobie wtedy o tobie nie zapomną ! Bo nawet po śmierci nikt nie przyjdzie na twój grób będą to mieli gdzieś !

        • 0 0

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Pracodawcy w Trójmieście

Forum

Najczęściej czytane